Alkoholizm wysokofunkcjonujący

Oferta specjalna dla osób, które używają alkoholu, w typie wysokofunkcjonującym. Zapraszamy do udziału w indywidualnych sesjach psychoterapeutycznych. Wsparcie specjalistyczne obejmuje psychoedukację dotyczącą uzależnienia i wzorca używania alkoholu, pracę z motywacją do zmiany, nabywanie prozdrowotnych strategii zaradczych. Klient może podjąć decyzję o ograniczeniu spożycia lub podjęciu całkowitej abstynencji na każdym etapie terapii.

Dla kogo?

W przeglądzie kwalifikacji alkoholizmu można wyróżnić typ wysokofunkcjonujący. Na szczególną uwagę zasługuje klasyfikacja Moss, Chen i Yi z 2007 roku, w której wyszczególniono pięć typów osób uzależnionych, w tym wysokofunkcjonujących alkoholików (ang. high-functioning alcoholics, HFA). „Ludzie należący do tego podtypu (19% badanych) wyróżniali się przede wszystkim dobrym funkcjonowaniem społecznym, zawodowym czy rodzinnym. Mieli najwyższy spośród wszystkich wyróżnionych grup poziom wykształcenia, osiągali wysokie dochody oraz przeważnie byli w związkach małżeńskich. Choć sposób lub częstotliwość korzystania z alkoholu wskazywały na uzależnienie, z reguły nie szukali specjalistycznej pomocy. Cechowali się brakiem zaburzeń psychicznych (internalizacyjnych i eksternalizacyjnych) i innych uzależnień substancjalnych (poza paleniem tytoniu). Duże znaczenie miał również późny wiek rozwoju uzależnienia – osoby te uzależniały się około 37. roku życia. Członków omawianej grupy charakteryzowała też późniejsza niż w innych podtypach inicjacja alkoholowa (średnia wieku: 18,5 roku). HFA okazali się osobami pracującymi w pełnym wymiarze godzin, niemającymi konfliktów z prawem. W ich rodzinach pochodzenia rzadko występowały problemy związane z nadużywaniem alkoholu. Typ obejmował zarówno kobiety, jak i mężczyzn.” (Chodkiewicz, Morawska, 2019).

Cena:

Zgodnie z aktualnym cennikiem.

Bibliografia:

Morawska, K., Chodkiewicz, J. (2019). Alkoholicy wysokofunkcjonujący–odrębny typ? Poszukiwanie wspólnych cech w istniejących typologiach alkoholizmu. Psychiatr Psychol Klin 2019, 19 (4), s. 411–417